Κι εκεί που όλοι οι Έλληνες περίμεναν τον πνευματικό κόσμο να τους σώσει άρχισαν να ακούν φωνές αλλοιωμένες, να διαβάζουν εκκλήσεις και απεγνωσμένα διαβήματα αυτών που περίμεναν να τους σώσουν. Και ο σωτήρας φώναζε τον απειλούμενο για να τον σώσει αυτός με τη σειρά του.
Καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ποιητές (στη χώρα των ποιητών), καθηγητές (αυτοί ούτως ή άλλως ήταν πάντοτε ενταγμένοι στο σύστημα, ήταν τα ίδια του τα γρανάζια πολλές φορές). Όλοι παρακαλούσαν και έκαναν δεήσεις τω αγνώστω θεώ και λαώ να διασώσει τα υλικά κεκτημένα τους, το ευρώ τους που, άκουσον άκουσον, κατ’ αυτούς, τους ποιητές, τους λογοτέχνες ήταν κατάκτηση! Και ανακάλυψαν ένα νέο ιδανικό για να εξυμνούν: το ευρώ! Και ως ιδιότυπη συμμορία του πνεύματος, ομαδοποιήθηκαν, οχυρώθηκαν πίσω από τους τίτλους τους και επέβαλλαν μία ιδιότυπη (σικ) ομερτά, την οποία κάποιοι άλλοι πρόγονοί τους στηλίτευαν χρεώνοντάς την στους βασικούς εκπροσώπους του συστήματος –βιομήχανους, πολιτικούς, τραπεζίτες. Ομερτά, η οποία χρησιμοποίησε τη λάσπη, αποδίδοντας τον τίτλο του γραφικού σε όποιον αντιτίθετο, του πρώην συνεργάτη του συστήματος σε όποιον αμφέβαλλε, του καλοβολεμένου, ψεύτη, γουρουνιού στο λαό που τους γέννησε, τους συντήρησε και τους ανέδειξε. Και τι δεν άκουσε ο Μίκης Θεοδωράκης (ποιος, ο Μίκης των αγώνων, των εξοριών και των βασανισμών). Μέχρι και ως ξεμωραμένο γέρο τον απέρριψαν αυτοί που κατείχαν το χιλιοστό του ταλέντου του. Και τι δεν άκουσε ο λαός να του χρεώνουν. Διεφθαρμένος, αλλοιωμένος, βολεμένος, κοπρίτης…
Και έπειτα, ανακάλυψαν το δικό τους σωτήρα, αυτόν που επιτέλους θα τους έβγαζε από τη δύσκολη θέση να είναι αυτοί σωτήρες. Ένα τεχνοκράτη, ένα γνώστη των λόμπι, του συστήματος. «επιφανής» σκηνοθέτης δήλωνε: η χώρα χρειάζεται κάποιον να γνωρίζει το σύστημα! Αυτό ήταν το όνειρο ενός ρομαντικού θεατράνθρωπου… Έτερος, επιφανής συγγραφέας, καλούσε τον κ. Σαμαρά να υπογράψει. Και όλοι μαζί ή, έστω, οι περισσότεροι, όταν ξεσπούσε η καταιγίδα, υπέγραφαν από κοινού κείμενο-διακήρυξη υπέρ της ενωμένης (οικονομικά, να μην ξεχνιόμαστε) Ευρώπης διότι το ευρώ ήταν κεκτημένο. Με αυτό πλούτισαν, αυτό ήξεραν, αυτό προτιμούσαν.
«Θέλουµε να εκφράσουµε µε τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία µας για τη δραµατική κατάσταση του τόπου. Η ισότιµη ένταξή µας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγµένης χώρας, αλλά και οι σηµαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονοµικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο µέρος της, απειλούνται σήµερα σοβαρά» έλεγαν όντως ανησυχούντες.
Πνευματικός υπόκοσμος, που συγχρωτίζεται με τους σύγχρονους αχρείους μαικήνες του, που ανατράφηκε μέσα στα σαλόνια τους με την ελεημοσύνη τους. Πνευματικός υπόκοσμος με όπλο του το πνεύμα. Πνευματικός υπόκοσμος αποτελούμενος από πνευματώδεις κενοτόμους, και όχι, δεν είναι ορθογραφικό λάθος και ο νοών νοείτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου